De reis is volbracht

We zijn er! Vanochtend ging om 5.30 de wekker. We liepen de eerste 1,5 uur in de mist tot het tijd was voor ontbijt. Tijdens het ontbijt kwam de zon op, en werden we getrakteerd op de laatste mooie zonsopkomst.  Tot een uur of 11 was het prachtig zonnig weer, en het lopen ging dan ook voorspoedig. Alleen als de weg schuin was (ene kant van de weg hoger dan de andere), en dan vooral tijdens het afdalen, kreeg ik pijn in mijn pees. Dat betekende dus zo veel mogelijk rechte stukken weg vinden en in een langzaam tempo naar beneden.  

Tijdens de laatste 2 km begon het zachtjes te regenen. Dit is niet meer opgehouden en uit zich af en toe in flinke buien. Voordat we naar de kathedraal gingen hebben we de grote rugzakken veilig achtergelaten in de albergue. 

Ik heb tijdens de hele voorbereiding, en tijdens de hele weg hierheen, grapjes gemaakt over dat 1 van ons zou vallen en de reis niet kon afmaken. En dan vooral op een hele domme manier. Bijvoorbeeld van een kleine stoeprand afvallen, of tegen een boom aanlopen terwijl je een foto wilt maken waardoor je je neus breekt. 

Je raadt het vast al, 300 meter voor de kathedraal gleed ik uit over een hele natte putdeksel. Zo zat ik plotsklaps op de grond. Alle andere pelgrims verschrikt opkijken en vragen of het gaat. Qui ça va, yes I am fine, ja hoor het gaat wel. Opkrabbelen, en snel maar weer verder. Gelukkig heb ik er behalve een natte broek en wat schaamte niets aan over gehouden. 

Eenmaal op het plein was het gelukt. Kilometer 0 was gehaald! Veel pelgrims in regenkleding die foto's maken, elkaar omhelzen of spontaan beginnen te huilen. 

Dan wil je natuurlijk bewijs dat je de camino volbracht hebt. Dus op naar het kantoor speciaal voor pelgrims. Voor de ingang was het erg chaotisch. Iedereen stond door elkaar te dringen en een beveiliger stond in het Spaans te schreeuwen. Bleek dat je een QR code moest scannen, daarna kreeg je een vragenlijst die je invulde (welke route heb je gedaan, hoe, welk startpunt, etc). Vervolgens kreeg je een QR code die je moest laten zien aan de beveiliging en mocht je naar binnen. Eenmaal binnen stond er een rij, dus daar ga je dan maar in staan. Tot ik aan de beurt was en ik medegedeeld kreeg dat ik eerst nog een trap af moest. Oké. Dan de trap af. Kom je in een mooie tuin waar mensen staan te wachten. Ook staan er grote schermen waar nummers op komen. Is je nummer aan de beurt dan mag je de trap op. Prima. Hoe kom ik aan een nummer? Ik heb alleen een QR code.

Na even rondlopen bleek er nog een kantoor te zijn. Daar kreeg je een briefje met een 3e QR code erop. Scande je die code dan zag je welk nummer je zelf had en welk nummer aan de beurt is. Op dat moment had ik nummer 715 en werd nummer 465 geroepen. We hadden dus tijd tussendoor om andere dingen te doen. 

Gewapend met het nummer kwam ik weer buiten. Ondertussen was er paniek bij mijn wandelmaatje want alle postkantoren waren dicht tot maandag volgens Google. Paniek want we hadden 2 kilo aan spullen verstuurd. En we wilden eigenlijk op maandag om 8.00 met de bus terug naar leon (de treinen rijden niet vanwege een staking). 

Gelukkig was het niet zo erg. Het postkantoor waar we het naar toe hadden gestuurd was als enige wel open. Iets wat we ook hadden gecheckt toen we alles verzonden (herinnerden we ons toen we de spullen weer in ons bezit hadden en de paniek weg was). 

Een aantal souvenirshops verder was het tijd voor ons certificaat. Achter de balie zat een jongeman die van zijn telefoon opkeek toek ik hallo zei, zijn appje afmaakte en vervolgens om mijn pelgrim paspoort vroeg. Terwijl hij mijn naam in Latijnse spelling opschreef zei hij de meest onenthousiaste "congratulations" die ik ooit in mijn leven heb gehoord. Acteur moet hij niet worden. 

Ook drukte hij al op het belletje voor de volgende terwijl ik zei dat ik er ook graag een certificaat van de afstand die ik heb gelopen bij wil. Zuchtend bukte hij zich om dat papier erbij te pakken en informeerde hij dat dit €3 kost. Oh en een koker tegen de regen is €2. Kon ik dat gelijk betalen. 

Toen ik alles had wat ik nodig had ging het belletje nog een keer, je spullen inpakken moest maar ergens anders. Het kon echter de pret niet drukken want nu is het officieel! De pelgrimsreis is ten einde. 

Nou ja ten einde, morgen spelen we nog een dag toerist in Santiago. En omdat we eerder zijn aangekomen dan gepland gaan we via Lourdes terug naar Nederland.  Misschien dat een bad in het water daar wel alle opgelopen blaren en pijnlijke pezen geneest. Wie weet?