Zoveel om over te schrijven!

Ik ben nog maar twee dagen hier, en er is al genoeg gebeurd om pagina's te vullen! Geen zorgen, ik zal het proberen om het reisverhaal binnen de perken te houden. Als hulp hiervoor heb ik wat kleine verhaaltjes getypt bij de foto's. Dus voor de mensen die een beeld willen bij de verhalen, of gewoon benieuwd zijn naar wat er allemaal nog meer is gebeurd, of willen weten hoe het er hier uit ziet, of gewoon uit beleefdheid de foto's bekijken (of een willekeurige andere reden); neem eens een kijkje bij de foto's! 

Goed, waar moet je dan beginnen met vertellen? Misschien het begin? Oke, maar dan wel kort! De avond voor ik vertrok was er een afscheidsverrassing (zie verhaal bij de foto). Het afscheid op Schiphol was emotioneel en ik was vrij snel door de beveiliging en douane heen. Hierdoor had ik nog meer dan genoeg tijd om rond te lopen. Op Schiphol kun je Nemo en het Rijksmuseum, wisten jullie dat? Zo gaat de tijd wel snel! 
De eerste vliegreis ging van Schiphol naar Dubai. Dit verliep allemaal heel ordelijk, waarbij er een groep werd omgeroepen die aan boord mocht, en de rest netjes bleef wachten tot ze aan de beurt waren (jullie kennen de procedure vast). Eenmaal in het vliegtuig zat ik naast een Australische man waarmee ik erg gezellig heb gekletst. Het bleek dat hij vaak alleen op reis ging, want hij hielt van reizen. Zijn vrouw hielt er echter helemaal niet van, dus die bleef gewoon thuis. Door de gezelligheid vloog de tijd voorbij (pun intended). 
Bij de tweede vliegreis (van Dubai naar Dhaka) merkte ik gelijk cultuur verschillen. Bijvoorbeeld bij de gate. Hier stond iedereen te dringen voor de deur; een stewardess bleef maar roepen dat ze één lijn moesten vormen, en niemand deed het. Hoe hard ze ook haar best deed, mensen bleven allemaal voor de deur staan om als eerste het vliegtuig in te kunnen. Verder waren er ongeveer 5 andere blanke mensen bij de gate, en werd ik veel aangestaard. Tijdens de vliegreis was er niet veel aan de hand, maar zodra we geland waren sprong iedereen op, pakte zijn koffer en liep naar voren. De piloot riep nog om dat iedereen moest blijven zitten totdat we tot een complete stilstand waren gekomen, maar dat hielp niets. Toen de deuren open gingen en de rij begon te bewegen werd ik gewoon aan de kant gedrukt en kwam ik er niet meer tussen. Een stewardess schoot mij te hulp en berispte de mensen achter mij om mij erdoor te laten. Eenmaal aangekomen bij de Duane moet ik 101 vragen beantwoorden over wie ik was, wat ik kwam doen, waar ik verbleef, en waarom ik geen bangaldeshi telefoonnummer had. Dit ging soms al even soepel als bij het aanvragen van mijn visa. Alleen was het struikelwoord nu occupation, en niet child (zie eerste reisverhaal). Gelukkig mocht ik uiteindelijk wel het land in (na het afstaan van mijn vingerafdrukken) en kon ik mijn koffers ophalen. Ook hier wilde iedereen als eerste bij de band staan samen met hun karretje. Mensen lieten geen ruimte over om je koffer te pakken en drongen gewoon voor. Toen ik eenmaal mijn koffer had was ik zo ingesloten door karretjes dat ik niet meer weg kon! 

Jullie merken het waarschijnlijk al, de behoefte om iets als eerste te hebben of om ergens als eerste te zijn is hier groot. Dit is nog vele malen meer zichtbaar in het verkeer. Mensen geven elkaar geen ruimte, kruipen in alle gaatjes, steken gewoon over als het niet kan, en willen overal snel voorlangs. Dit in combinatie met de vele, vele verschillende weggebruikers zorgt voor een onwijze drukte op de weg met een hoop getoeter. Aan het begin moest ik hier erg aan wennen. In Nederland toeter je immers alleen als er echt wat aan de hand is. Daarom schrok ik van elke toeter. Ondertussen ben ik er al redelijk aan gewend en zit ik niet meer vol adrenaline in de auto. 

De chaos in het verkeer maakt ook dat ik onzeker ben over hoe ik mijzelf kan verplaatsen hier in Dhaka. Ik moet van en naar mijn werkplek, en bovendien wil ik ook stukken van Dhaka zien. Verschillende mensen hebben gezegd dat het nemen van een rickshaw prima kan, maar ik voel ik toch niet zoveel voor. Die dingen zijn namelijk niet gebouwd voor lange mensen, en ik heb verschillende verhalen gehoord over hoe ze makkelijk je tas stelen uit die dingen. Daarnaast spreken veel fietsers geen Engels, dus hoe moet ik ze duidelijk maken waar ik heen wil? Ook ken ik de weg niet dus zou ik geen idee hebben of we nu goed gaan of niet. Ik denk (lees hoop) dat als ik me meer thuis ga voelen in de stad, ik uiteindelijk ook de rickshaws kan gebruiken. Op dit moment heb ik alleen nog maar gereisd in auto's met chauffeurs. Deze chauffeurs waren geregeld door mijn gastgezin of iemand van de universiteit, waardoor ik wist dat ze veilig waren. 

Een ander ding waar ik erg aan moet wennen is de mate waarin je niet zelfstandig bent. De mensen waarbij ik verblijf hebben dus een auto met chauffeur, daarnaast hebben ze ook een dienstmeid. Deze zijn 6 dagen per week beschikbaar en doen echt alles. De dienstmeid kookt je ontbijt, lunch, maakt alles elke dag schoon, wast af, etc. En je belt de chauffeur nog op om naar de winkel te gaan boodschappen doen. Zelfs al is de winkel 500 meter verderop en zou je het makkelijk kunnen lopen. In het gebied waar ik woon en werk zijn er bewakers die automatisch de deur voor je opendoen en je spullen voor je willen dragen. Om al deze dingen voor je gedaan te krijgen voelt heel raar, en eigenlijk best oncomfortabel. Je zou misschien zeggen dat het fijn is als alles voor je wordt gedaan, maar het voelt alsof je op een soort voetstuk staat. Daarnaast vinden we zelfstandigheid erg belangrijk in Nederland; je moet zelf je dingen regelen, anders ben je lui of verwend. Dit strookt niet met hoe het hier gaat. Een chauffeur en dienstmeid is hier namelijk iets van de middenklasse. Iedereen heeft ze in dienst. De deuren openen en de spullen dragen willen ze nog extra graag voor mij doen omdat ik wit ben. Talk about white privilege.

Al met al merk ik dat ik me nog erg een vreemdeling voel. Het helpt ook niet dat ik enorm opval in dit landschap. 80% van de bevolking op straat is mannelijk, en die zijn allemaal bruiner en kleiner dan ik. Daarnaast weet ik niet hoe mensen op mij gaan reageren of wat voor houding ik mijzelf moet geven. Sommige Bangladeshi worden heel vriendelijk en lachen heel veel, anderen stoppen met wat ze aan het doen zijn om je aan te staren. Vandaag was ik ben Ashly (de gastvrouw waarbij ik woon) buiten bij het meer, toen er een vrouw een halve meter van ons af recht voor ons stopte en ons aanstaarde. Voor ongeveer 30 seconden. Met open mond... Het was super ongemakkelijk. 
Een ander ding waardoor ik me een vreemdeling voel is omdat ik de taal niet spreek en de gebruiken niet ken. Geef je iemand een hand? Hoe spreek je iemand aan? Hoe vraag je om hulp? kijk je iemand recht in de ogen aan of is dat onbeleefd? Verschil in omgaan met mannen en vrouwen? En ga zo maar door.

Het reisverhaal is nu al aan de lange kant, en ik heb nog niet eens verteld over hoe mijn eerste werk dag was (spoiler: het was chaos op alle mogelijke manieren). Dit komt waarschijnlijk nog wel in een ander verhaal aan bod. We zullen het zien. Voor nu blijf ik hoopvol dat ik de gebruiken, taal en weg langzaam maar zeker zal leren, waardoor ik me steeds meer ga thuisvoelen in dit land. In ieder geval voel ik nu niet de behoefte om ooit in Bangladesh te gaan wonen of te werken. Dus die kun je in je zak steken Michiel!

(dit verhaal komt van een andere reisblog en is oorspronkelijk gepubliceerd op 2 oktober 2017)