Just smile and wave boys, smile and wave.

Als ik iets in de afgelopen tijd heb geleerd is dat je met bluffen een heel end komt. Lizon (de man van het gastgezin) vertelde hoe hij door te bluffen een concert binnen kwam en zijn vrienden kon mee smokkelden. Hij zei dat als je uitstraalt dat je belangrijk bent, niemand durft na te gaan of dat ook echt zo is. Deze theorie heb ik laatst zelf moeten uittesten, en het werkt! 
Een voorbeeld hiervan was de tweede dag dat ik naar de James P Grand School of Public Health (JPGSPH) moest. JPGSPH is verbonden aan de BRAC university en aan iccdrb ziekenhuis. Om het terrein op te mogen moet je door beveiliging heen en een pasje laten zien. Mijn eerste dag was er geregeld dat ik gebracht werd naar de ingang, daar opgehaald zou worden door iemand van JPGSPH zodat die me door de beveiliging heen zou kunnen leiden en me mijn werkplek kon laten zien. Ook zou er een pasje worden gemaakt zodat ik voortaan zelf door de beveiliging kon, maar die was helaas nog niet klaar aan het einde van de dag.
De tweede dag moest ik zelf naar JPGSPH komen. Ik heb een Uber besteld en met veel gebaren en google translate duidelijk gemaakt waar ik heen wilde. Helaas voor mij had de chauffeur de afslag gemist, en ging hij naar de verkeerde ingang. Omkeren was niet mogelijk, we reden op een eenrichtingsweg. Ook was het met gebaren niet duidelijk te maken dat hij te ver was gereden. Er zat niets anders op dan uitstappen. Daar sta je dan, voor de ingang van het ziekenhuis waarvan je weet dat die verbonden is met JPGSPH, maar je hebt geen idee hoe die precies verbonden is, wat de weg is, of hoe je bij de goede ingang komt. Omlopen wilde ik ook niet want dan moest ik langs een hele drukke straat met heel veel mannen. Vrouwen zie je al weinig op straat, en blanken al helemaal niet. Ik als blanke vrouw val dus nogal op.

Toen herinnerde ik me het verhaal van Lizon. Dus ik recht mijn rug, loop zelfverzekerd naar de beveiliging, toe mijn tas op de band, onder het poortje door, glimlach vriendelijk naar iedereen en loop langs ze heen. Ondertussen zie ik wat bewakers onzeker kijken omdat ze zien dat ik geen pasje heb, maar niemand durft mij te stoppen. Vol blijdschap loop ik het terrein op. Ik ben binnen! Nu alleen nog de weg vinden. Onder het lopen zie ik nog meer bewakers onzeker kijken, maar één blik in kant op is genoeg en ze laten me door. 

Dit is een hele waardevolle les geweest, die ik nog veel heb toegepast. En terwijl ik dan zo over straat loop moet ik telkens aan de pinguïns van Madagascar denken. En dan vooral aan deze ene zin die voor mij nu heel toepasselijk is: "just smile and wave boys. Smile and wave."

https://www.youtube.com/watch?v=kN3Adpvo7MI 

(dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd op een andere reisblog op 13 oktober 2017)