The end deel 2

Hallo lieve mensen,

De laatste blog over Australië, daar is ie dan. Ik moet eerlijk bekennen, het voelt raar om deze blog te schrijven. Op de één of andere manier voelt het schrijven van deze blog als een definitieve afsluiting van het avontuur. En dat is toch best dubbel. Nu ik thuis ben voelt het alsof ik nooit ben weggeweest, maar als ik alle foto's doorkijk mis ik Australië toch ook best wel. 

Maar goed, aan alles zit een einde. En daar wil ik jullie in deze blog over vertellen. Mijn laatste weken in Australië verliepen ongeveer zo: studeren, skydiven, studeren, tentamens, laatste dingen doen, afscheid nemen en naar huis vliegen. De verhalen over studeren zijn niet heel spannend, dus die zal ik jullie besparen. 

Het skydiven heeft blijkbaar veel indruk gemaakt. Elke keer als ik ergens kom beginnen mensen meteen daarover. De eerste vraag die ik dan vaak krijg is: ''Hoe kom je erop?'' Nou dat is eigenlijk heel simpel. Toen ik in Cairns was heb ik filmpjes gezien van anderen die het daar hadden gedaan. En het zag er ontzettend gaaf uit, en helemaal niet zo heel eng. Bovendien vertelde ze me dat de instructeurs ongeveer 6 tot 11 sprongen per dag maken. En als mensen het 11 keer per dag doen, dan zal het ook wel niet zo heel gevaarlijk zijn, toch? 
Ik heb voor de zekerheid toch maar even wat statistieken opgezocht, en het bleek dat er een grotere kans is dat je overlijd door een kokosnoot die op je hoofd valt dan door skydiven. Nadat ik had besloten om nooit meer onder een kokosnotenboom te zitten heb ik een skydive tour geboekt. De datum om te gaan skydiven was voor de tentamens, want als je ten pletter valt kun je dat beter voor de tentamens doen dan na. Anders heb je super veel moeite gedaan om te leren, en dan ga je dood. Kan je toch beter dood gaan voordat je moeite doet.

De dag zelf bestond vooral heel veel uit wachten. Eerst wachten om te worden opgehaald, dan wachten tot je op je bestemming bent (Wollongong is ongeveer een uur rijden vanaf Sydney), wachten tot je een harnas krijgt, wachten op je instructeur, wachten terwijl je naar het vliegtuig rijd, wachten tot tot het vliegtuig er is, etc.
Er waren mensen die niet zo heel goed konden omgaan met dit wachten, en dan kwamen de zenuwen er ook nog eens bij. Een meisje uit Engeland (Claire) uitte dit door heel veel te praten en rond te rennen, waardoor ze nogal werd geplaagd door de instructeurs. Uit deze mannen was sowieso geen normaal antwoord te krijgen, maar haar plaagden ze wel heel veel. Zo hadden we dus allemaal een harnas gekregen, maar deze zaten nog niet strak aangegespt. Claire rende rond en riep dat haar harnas niet strak genoeg zat. Waarop de instructeurs zeiden: 'oh? hebben ze het nog niet vastgemaakt? Wacht ik zie het probleem al, ze hebben je een XL gegeven. Tja we zijn nu al bij het vliegtuig, hier is niets meer aan te doen'. Zij helemaal in paniek en vragen hoe dat dan ging als ze sprong. De instructeurs: 'Tja, nu val je eruit. Niets aan te doen. Wie is jou instructeur? Hij? Ow hij heeft gisteren niemand laten vallen hoor. Eerste dag dat het bij hem goed ging.' Of als je ze vroeg hoe vaak ze dit al hadden gedaan kreeg je het antwoord: 'vandaag of totaal? Nou eigenlijk zijn die nummers gelijk.' En dat ging zo maar door. Terwijl Claire steeds zenuwachtiger werd moesten wij allemaal had lachen. 
Zelf was ik best kalm, vooral omdat ik nog niet goed doorhad wat we eigenlijk gingen doen. Het vliegen was best apart, omdat je 2 langen banken had in het vliegtuig i.p.v stoelen en je met de rug naar de piloten zat. 
Toen we op de hoogte van de wolken zaten vroeg ik of we er bijna waren. Waarop John (mijn instructeur) lachte en zei dat we nog maar halverwege waren. Eenmaal op de goede hoogte aangekomen ging er een rolluik open, en kwam de koude wind naar binnen. De eerste ging op het randje zitten, bleef daar even en liet zich toen vallen. Op dit moment schrok ik me dood. Omdat het vliegtuig natuurlijk vooruit beweegt leek het alsof ze eruit werden gezogen. Opeens waren ze weg. Toen realiseerde ik me pas dat ik dit ook moest gaan doen, en werd ik echt even bang. Ik denk dat John dat doorhad. Want hij duwde mij naar de uitgang en voor ik het wist vielen we. 
Van te voren hadden we posities geleerd die we moesten doen. De eerste was op de rand zitten. Je benen onder het vliegtuig stoppen, je harnas vasthouden en je hoofd naar achteren doen. Daar had ik allemaal geen tijd voor. Wij sprongen gewoon. 
Nu zijn er enkele momenten uit mijn geheugen zwart. Ik ben niet flauwgevallen hoor. Ik heb alles gezien. Alleen niet alles onthouden. 

Om de vraag van mijn moeder te beantwoorden, nee het voelde niet alsof je te pletter viel op de aarde. Omdat je van grote hoogte valt komt de aarde niet eens heel snel dichterbij. Wel was het heel gaaf om de wind te voelen die met 200 km per uur je wangen naar achteren blaast, de kleine auto's te zien en je gewichtloos te voelen. Na (voor mijn gevoel) 10 seconden tikte er een hand op mijn schouders en zag ik vingers die aftelden.... 3.... 2.... 1..... en toen voelde ik een harde klap. Op hetzelfde moment riep mijn instructeur: ''it opend!'' en realiseerde ik me dat de parachute was geopend. Hier had ik werkelijk geen moment aan gedacht tijdens het vallen. Na 4-5 minuten van zweven (al voelde het als 1 minuut) kamen we aan bij de grond. Grofweg 10 meter boven de grond moest ik mijn benen optrekken (je land namelijk op je kont en niet op je voeten). Ik dacht bij mezelf: ''wat een onzin. We zijn echt nog vet hoog.'' Maar die mening veranderde snel. Voor ik het wist kwam de grond met een akelige snelheid op mij af. Opeens had ik wel de buikspieren om mijn benen hoog op te trekken. 
Na een veilige landing stond ik te trillen op mijn benen. Er werd nog snel een einde aan het filmpje gemaakt, uitkijken voor de overige mensen die landen en wachten op de foto's.

Dat was dan het laatste spannende ding wat ik in Australië heb gedaan. Omdat ik niet dood ben gegaan moest ik wel gaan leren voor mijn tentamens. De laatste weken bestonden alleen uit leren en tentamens maken. Wel met succes want ik heb alles gehaald! Het moeilijkste vak (psychobiology of memory and motivation) heb ik afgesloten met een 7, social and developmental met een 7.6, psychology of addiction met een 7.6 en abnormal psychology met een 8. Best goede cijfers al zeg ik het zelf.

Na de tentamens had ik nog 1 dag in Australië. Hier heb ik gebruik van gemaakt door afscheid te namen van de stad, Hillsong en alle geweldige mensen. Best emotioneel.
De terugreis verliep beter dan de heenreis, voornamelijk omdat ik deze keer niet ziek was. Eenmaal aangekomen op schiphol stonden daar mijn geweldige gezin en vriend mij op te wachten. Ook al emotioneel. 
Het gekke was dat alles gelijk heel vertrouwd voelde, alsof ik nooit was weggeweest. Het enige waaraan je nog kon merken dat ik 30 uur geleden nog aan de andere kant van de wereld was, was dat er regelmatig engelse woorden tussen mijn zinnen door dwarrelden. Zo hadden we het bijvoorbeeld over het weten en dan zei ik: ''we aten heel veel carrots... nee ik bedoel carrots.... hé hoe heet dat nou.... wortelen!'' En dan lagen mijn ouders helemaal in een deuk. 

Lieve mensen, bedankt voor alle steun en liefde die ik heb mogen voelen. Dat doet een mens goed. Het was een bijzonder en leuk avontuur en ik ben blij dat ik het met jullie heb kunnen delen. 

Tot het volgende avontuur!
Yvonne.