Ga je nu alwéér weg?

Ja Yvonne gaat alweer weg, en dit keer naar Bangladesh! Het land van de overstromingen en terroristische aanslagen. Verschrikt kijken mensen mij aan. Pas je wel goed op daar? Doe je wel voorzichtig? Dat is de meest gehoorde reactie op mijn nieuwste geplande avontuur. Om vervolgens te vragen: maar waarom? 

Het antwoord daarop is vrij simpel, maar toch lang. Ik ga namelijk weg voor mijn studie Pedagogische Wetenschappen. Ik heb de specialisatie diversities in youth care gekozen, wat betekend dat ik een afstudeerscriptie moet schrijven over verschillen. Bijvoorbeeld het verschil tussen culturen. Aan het begin van mijn master ben ik naar de coördinator van de specialisatie gegaan en zei ik dat ik wel graag naar het buitenland zou willen voor het schrijven van mijn scriptie. Het toeval wil dat de Radboud Universiteit contacten heeft met BRAC-university in Dhaka, Bangladesh. In Dhaka is momenteel een promovendus bezig met onderzoek, en die kon nog wel een master student gebruiken. Zo ben ik er ingerold. 

De afgelopen weken ben ik druk geweest met het regelen van mijn reis: het aanvragen van een visa, contact met BRAC-university, vliegtickets boeken, veilige huisvesting zoeken, geschikte kleding kopen, vaccinaties halen, om geld bedelen bij de Radboud Universiteit, OV-stopzetten, etc.  En dan heb ik het nog niet eens over de inhoudelijke dingen van mijn scriptie. Het (eindeloos her)schrijven van een onderzoeksvraag totdat die wordt goedgekeurd, zoeken naar theorie en bedenken van een onderzoeksmethode. Dit alles moet klaar zijn voordat ik vertrek....

De meeste praktische dingen zijn geregeld. De inhoudelijke dingen schieten aardig op. Graag wil ik nog één verhaal met jullie delen. En dat is het verhaal van een visa aanvragen.
Voordat je een visa kan aanvragen moet je tal van documenten aanvragen en uitprinten. Vervolgens reis je naar Den Haag om daar voor een grote witte villa te staan met een groot zwaar hek. Je belt aan, het hek zwaait open en twijfelend loop je naar binnen. Daar sta je dan, op grondgebied van Bangladesh, met je mapje vol documenten, twijfelend in de hal. Mag je doorlopen, moet je wachten? Wat is beleeft? Wat is cultuur sensitief? Gelukkig komt er na een tijdje een man aanlopen die wenkt dat je naar binnen mag. Hij gaat achter zijn bureau zitten en jij geeft hem het hele mapje. Hij vraagt om wat documenten, geeft andere weer terug. Blijkbaar toch niet nodig. Dan vraagt hij wat je precies gaat doen in Bangladesh. Een lastig onderwerp, want ik studeer pedagogische wetenschappen, maar de brief vanuit de Radboud Universiteit is ondertekend door iemand van gender studies (mijn scriptiebegeleider) en in de uitnodigingsbrief van BRAC staat weer een andere studie. De man achter de balie vertrouwd het niet helemaal en vraagt iets. Maar wat? Ik kon het met geen mogelijkheid verstaan. Dus ik vraag wat de vraag was. Hij herhaald het.... Kak nog steeds geen idee waar het over gaat. Dus ik zeg sorry, maar ik versta het echt niet. Mama (die was heel lief mee) lacht zachtjes achter mij en zegt: child. Hij wil weten of je met kinderen gaat werken. Oooooh child! Ja probeer dat maar eens te verstaan in het Engels met een heftig bangladeshi accent. Ik leg uit wat ik daar ga doen en mama lacht nog zachtjes door. 
Nadat alle documenten waren gecontroleerd en er (uiteraard) iets niet goed was konden we weer naar huis. Nog één ding via internet invullen en opsturen en dan zou over een week mijn visa klaar zijn! 
In de auto op de terugweg moeten mama en ik hard lachen om de situatie. Dat accent moet ik blijkbaar nog flink aan wennen. En wij hebben thuis een nieuwe uitspraak. Child (maar dan wel op zijn bangladeshi). 

(dit verhaal komt van mijn andere reisblog en is op 18 september 2017 gepubliceerd)