Klaagzang

Bedankt voor alle lieve en bemoedigende reacties! Het is leuk om te lezen hoe jullie allemaal mee leven :)

Dat gezegd hebbende moet ik toch echt even klagen. De weg is een stuk drukker geworden omdat we aan de laatse 100 km zijn begonnen. Voor een certificaat moet je minimaal 100 km lopen (of 200 km fietsen of paardrijden). Dit zorgt ervoor dat er veel Italianen, Spanjaarden en Amerikanen bij zijn gekomen op de weg. 

Ik heb er niets tegen dat mensen alleen de laatste 100 km lopen. Kan me dat goed voorstellen vanwege tijd en geld. Waar ik wel wat tegen heb is dat bijna al deze mensen ontzettend luid zijn. Vooral de Italianen lopen 4 breed naast elkaar over de weg terwijl ze naar elkaar schreeuwen. Of ze dragen boxjes bij zich waar luide muziek uit speelt. Als ze je inhalen willen ze graag 4 breed blijven lopen, waardoor ik of aan de kant moet, of op mijn hakken wordt getrapt. 

Oh en dan hebben ze ook nog een fliepselig tasje bij zich waar 1 flesje water en een portemonnee in zit. De rest van hun spullen laten ze vervoeren. De dames zien er voortreffelijk uit met de haren en make-up helemaal netjes. Ook de sneakers zijn nog veel te wit. De heren willen indruk maken en lopen op een veel te hard tempo.

Ik geloof dat ik al 3 (misschien 4) selfies heb verpest door er gewoon doorheen te lopen. Sorry maar na 4 uur lopen heb ik geen tijd en geduld om te wachten totdat jij klaar bent met het blokkeren van het pad voor een foto. Mijn voeten doen zeer en ik wil graag door. 

Met een beetje (lees veel) leedvermaak zie ik ze na 23 km wel licht strompelen. Het tempo is flink verminderd en sommige hebben een tak uit de bosjes gevist om te gebruiken als wandelstok. Ik betrap mezelf erop dat ik hoop dat ze blaren hebben. Geduld en verdraagzaamheid kan ik in iedergeval nog oefenen. 

Dan gisteravond. We gingen later dan normaal naar bed omdat we de volgende dag niet heel ver gingen lopen. Om 21.15 lagen we erin en de wekker ging pas om 7.00. Wat een luxe. Alleen.... rond 21.30 kwamen er 2 spanjaarden binnen stormen die gewoon het grote licht aan deden! Eerst dacht ik nog oh die hebben niet door dat anderen willen slapen en zullen zo het licht wel weer uit doen. Maar nee, niets van dat alles. Ze gingen hard praten en hun was overal ophangen. 

Wat doe je dan? Als je mijn conflictmijdende zelf bent zit er maar 1 ding op. Uit bed, demonstratief het licht uit, en zonder een woord te zeggen weer in bed. Het hielp wel. Nou ja.... 1 min. Daarna gingen ze gewoon weer praten en deden ze hun nachtlampje aan (die ze daarna veel langer dan nodig aan lieten). Het grote licht bleef echter uit. Toch een soort overwinning.  

In de ochtend heb ik nog even gedacht om gelijk het grote licht aan te doen, maar dat vond ik dan wel weer kinderachtig. Om het goede voorbeeld te geven zijn we dus zo stilletjes mogelijk vertrokken.

Vanochtend was er iets regen maar dat hield al snel op. Geen mooie zonsopkomst door de grijze wolken, wel een aangename temperatuur om te lopen.  Later op de dag brak de zon door. Volgens Google is het nu 15 graden, maar met zon en zonder wind voelt het als 25. 

De albergue waar we verblijven heeft een tuin op het zuiden en verschaft echt linnen! Geen plastic wegwerp beddengoed maar echt linnen! Ook hebben we beide een onderste bed van het stapelbed en slaapt er niemand boven ons. Een uitstekende albergue om 2 nachten te verblijven. 

Morgen hebben we een rustdag. Lekker van de zon genieten en misschien een museum bezoeken. Vanaf hier is het nog 3 dagen lopen en dan zijn we al in Santiago. Nog even volhouden dus.