Verslag van wandeldag eeehm... tja geen idee eigenlijk.

Ik merk dat de dagen al aardig door elkaar beginnen te lopen. Het wordt lastig om herinneringen uit elkaar te halen.  Hebben we vanochtend ontbeten op een bankje in de stad of hebben we vandaag gegeten in een café? Over meer dan 2 dagen geleden een blog schrijven wordt dus lastig. Enige oplossing is trouw blijven schrijven en de fotos terugkijken om mijn herinneringen op te halen. 

Sinds de laatse blog zijn we 18 km naar camponaraya gelopen. Het was een mooie wandeling dwars door Ponferrada heen. Omdat we vroeg waren opgestaan konden we het kasteel zien zonder alle toeristen erbij. Na Ponferrada liepen we van stadje naar stadje, dus minder mooie natuur, wel veel plaatsen met een toilet.

Aangekomen bleek onze albergue boven een cafe te zijn. Het was rond lunch tijd dus vrij druk en luidruchtig. Gelukkig was er ook een supermarkt dus hebben we eten gekocht en heerlijk 4 uur in een parkje in het gras gelegen. Helemaal uitgerust gingen we naar de kamer om samen een aflevering op Netflix te kijken. Op het moment dat we onszelf net hadden geïnstalleerd kwam onze kamergenoot binnen en raakten we aan de klets. Die aflevering hebben we dus nog te goed. 

Vanochtend vertrokken we om 7.00 omdat de rugzak van mijn wandelmaatje werd verscheept. Om 8.00 kwamen we onze kamergenoot tegen voor een café. Haar blessure werd te erg en ze moest een taxi nemen naar de volgende albergue.  Al staande hebben we samen met haar gewacht tot de taxi er was en nog even gekletst. 

Vervolgens zijn we door gegaan over het prachtige platteland tot Villafranca del Bierzo. Hier vonden we een klein quilt winkeltje waar ik graag naar binnen wilde. De vrouw achter de kassa bleek 20 jaar in Leiden te hebben gewoond dus daar konden we Nederlands mee praten! Na veel te lang binnen te zijn geweest moesten we snel door. 

In het volgende dorp was alles dicht (iets met siësta midden op de dag). Wel was er een kraan met drink water en we hadden gelukkig nog wat voedsel bij ons. Na een korte pauze in de schaduw zat er niets anders op dan doorgaan. 

Onze inspanningen werden beloond. Want de albergue waar we nu in zitten is werkelijk prachtig. Er is een regendouche, iedereen heeft een eigen bed, ze hebben een enorme moestuin en hebben beloofd om heerlijk voor ons te koken met eigen producten. Bij binnenkomst kregen we al een glaasje watermeloen met kersensap. Dat doet een uitgeputte pelgrim goed. 

Ik moet wel zeggen dat mijn voeten pijnlijker zijn dan de vorige dagen. Staand pauze houden is toch geen goed idee. 

Ps. Oh ik moet nog even klagen over Amerikanen. Ze zijn heel sociaal, tot op het punt dat ze tegen je praten ook als je oortjes in hebt. Of heel hard met elkaar praten terwijl ik mijn luisterboek wil luisteren en even wil rusten. Maar ook dat is onderdeel van de camino ervaring. Misschien de volgende keer demonstratief mijn oordoppen in doen. Lekker passief agressief.