Melbourne deel 2: The Great Ocean Road

Dag lieve mensen,

Het heeft even geduurd, maar hier is dan het vervolg op Melbourne. 

De avond voor we vertrokken naar The Great Ocean Road probeerden we duidelijke afspraken te maken over wanneer we zouden vertrekken, zodat mensen op tijd zouden opstaan..... Jullie kunnen vast al raden hoe de ochtend dat we moesten vertrekken liep. 15 minuten voordat we moesten uitchecken rolde een bepaald persoon pas zijn bed uit, waardoor iedereen behalve hij beneden zat te wachten op hem. Toen hij er eindelijk was vertrokken we naar de tram. Tot onze verbazing gingen de jongens opeens linksaf in plaats van rechts. Toen wij ze vriendelijk vroegen of ze waren vergeten waar de tramhalte is deelden ze mede dat ze zin hadden in een wafel, en dat ze dus een wafel gingen eten. 
Wij beslisten vol frustratie dat ze kunnen stikken in hun wafel en lopen naar de tram. Daar aangekomen kregen de andere twee toch twijfels. Straks kunnen ze de tram niet vinden, moeten we niet op ze wachten, en meer van dat gezeur. Net toen we wilden instappen werden we gebeld door de jongens, of we toch niet konden wachten, ze waren al aan het lopen. 10 minuten later was er nog steeds geen spoor van ze te bekennen, blijkt dat ze bij de verkeerde tramhalte staan, sukkels. 

Waarom vertel ik dit zo uitgebreid? Omdat dit onze dagelijkse routine werd. Ik heb maar één fout gemaakt, en dat is op de eerste dag niet meteen instappen in de tram. We hadden gezegd dat we zouden vertrekken, dus dat doe ik ook, met of zonder jullie (de auto was in mijn naam, dus het had gekund in theorie). Misschien was er dan een ander patroon ontstaan. 
Langzamerhand ga je echter zo'n patroon accepteren en wind je je er minder over op. Bovendien scheelt het dat ik deze mensen niet meer hoef te zien als ik dat wil. 

Eenmaal in de auto was het echter super gezellig. Het hoogtepunt van de eerste dag was dat we eindelijk de radio aan de praat kregen op het moment dat we voor het eerst de oceaan zagen. Dat was echt geweldig. 
Bovendien is het heerlijke van een roadtrip dat je gewoon alles kan doen wat je interessant lijkt. Hey, daar is een vuurtoren, zullen we eens gaan kijken? en hoppa, je slaat een andere weg in.  

De eerste nacht was echter verschrikkelijk. Sachin snurkt! En hij snurkt raar! er kwamen allerlei geluiden voorbij die ik nog nooit had gehoord. Omdat we in een kleine kamer sliepen zonder tapijt of gordijnen resoneerde het ook nog eens lekker. Drie keer was de rest van de kamer wakker door zijn gesnurk. Dit gesprek is serieus drie keer gevoerd: 'iedereen wakker?' gevolgd door een gezamenlijk: 'jep' gevolgd door: 'sla hem met het kussen.' 'jij bent het dichtbij' 'maar ik heb het al 2 keer gedaan' 

Zoals je je kan voorstellen was iedereen de volgende dag kapot (behalve Sachin). Desondanks zijn we naar Ottoway national park gereden en hebben we in het regenwoud een waterval beklommen. Bovendien heb ik hier mijn eerste wilde walibi gezien! Deze beklimming was een zware proef voor Priyanshi, die de volgende dagen nog erg klaagde over haar benen.
Vervolgens zijn we naar de 12 apostelen gereden, naar het hostel gegaan (waar de kamers gelukkig groot waren met tapijt en gordijnen), en zijn we weer terug gegaan naar de 12 apostelen voor zonsondergang.
Mensen kinderen wat was dat mooi! Het was bewolkt, maar zelfs dan zijn de kleuren prachtig! Ik raad jullie zeker aan om de foto's te bekijken, al zijn die nooit zo mooi als in het echt.

De laatste dag reden we naar Port Fairy. Engste rit van mijn leven. Sachin reed 130 waar je 90 mag, midden op de weg, en sneed iemand af toen hij hem probeerde in te halen terwijl dat niet kon. Nadat hij had geparkeerd heeft hij onmiddellijk de sleutels moeten inleveren met de mededeling dat hij nooit meer mag rijden (herinnering, de auto stond op mijn naam, dus ik was verantwoordelijk). 
Toen er weer een betrouwbare bestuurder achter het stuur zat zijn we alle toeristische plekken rondom de 12 apostels gaan bekijken (the grotto, the razorblade etc.). Ook hiervan zijn er natuurlijk foto's!

Terug in Melbourne moesten we de volgende dag de auto inleveren, wat betekende dat iedereen op tijd moest opstaan, de tram moest pakken, de auto schoon maken, benzine erin gooien en dat alles voor 10 uur. Dit is met veel moeite gelukt, waarna de jongens weer in bed gingen liggen en Priyanshi en ik naar het strand zijn gegaan. Dit wisten jullie nog niet, maar Priyanshi gaat helemaal door het lint als ze strand ziet, wat erg grappig was gedurende de hele trip. Ze wordt blij, maakt 100 selfies, schopt haar schoenen uit en rent naar het water.
Je snapt dus dat Priyanshi naar brighton beach wilde. Hier staan ook een heleboel iconische gekleurde huisjes, waar natuurlijk foto's van moest worden gemaakt. 

Onze laatste dag in Melbourne werd gekenmerkt door brakheid. De Jongens waren de nacht ervoor zo dronken geworden dat één niet eens het hostel uit is gekomen en de ander zich niet herinnerde dat hij om 2:00 de hele kamer had wakker gemaakt. 
Door alle turbulentie en moeheid van de trip in het algemeen waren Pryianshi en ik ook moe. Het goede nieuws is dat we ons daardoor niet hebben laten tegenhouden, waardoor ik een kameel heb geaaid en een olijf python heb vastgehouden. Mede mogelijk gemaakt door een reclamestunt van een reisbureau. 

Ondanks dat het misschien niet mijn beste vrienden zullen worden was de trip geslaagd. Wel was ik erg blij toen ik weer in mijn eigen bedje lag.

Oh trouwens, halverwege de trip vonden ze mijn blog! Ik ben zo blij dat het in het Nederlands geschreven is. Anders hadden ze ook Melbourne deel 1 gelezen; inclusief mijn ergernis over hoe alles verliep. 
Meerde mensen hier vragen of ik de blog ook kan vertalen in het engels, of dreigen google translate te gebruiken. Maar, dan zien ze de lengte van de blog en besluiten ze om het toch niet te doen. Is een lange blog toch nog ergens goed voor!

Bedankt voor alle leuke reacties die ik telkens krijg! Jullie vrolijken mijn dag op.
Groetjes, Yvonne